It was near I died

Trur det var den dagen snøen kom, at det snudde.
Eg vakna med It was near I died på øyret, hadde visst surra og gått heile natta igjennom, og det var sant - siste dagane hadde det verkeleg vore like før eg døydde, ikkje på skikkeleg, neida, men eg hadde vore heilt nær dette tynne skiljet, du veit, skiljet mellom det kjende og der ein går noko framandt i møte, ja, når ein har eit djupt sår i sida og må gå så varsamt at ein mest ikkje merkar at ein er i rørsle.
Denne morgonen vakna eg og fann eit nytt lys i rommet. Ikkje dette morgonmørke haustlyset som slumrar i kroppen, men noko anna, blåleg sterkt: snølys. Snølys! Og det fall inn gjennom vindauget. Eg stod i glipa mellom gardinene som hang tunge ned på kvar side av meg, stod der og såg nedover markane, stod der i glipa, som eg har stått kvar fyrste snømorgon frå eg var ei lita jente og såg nedover markane som var kvilande, stille, berre eit og anna gult strå stakk opp, elles var det berre denne jamne kvite flata, og dei langsame rørslene ovanfrå og ned. Eg stod der og kjende korleis det velta om, ein gneist sprengtest i brystet, eller i hovudet, kanskje i hjartet, - ja, eg trur det var i hjartet. I hjartet.
Ei langsam veltande rørsle, og etterpå: ei kjensle som ikkje var takksemd, men som likna på ho.