Berrfrosten heldt seg i vekevis.Vatnet fekk hud og fraus til eit matt auge midt i dalen.Etter ei stund tok det til å buldre og rope frå djupe sprekker som flerra den glatte flata. Lyden slo mot fjellsidene drog seg oppover klovene, sirkla langs fjella i rullande bølgjer.Eg snøra skeissene. Isen dunka og skalv under meg, kroppen rykkte til og ville kaste seg mot land, sjølv om eg godt visste det var eit velsigna teikn: Isen lokka. No kunne han bere alt. Kva det enn skulle vere kunne han bere no. Det tok til å skumre. Mørkret lysna lyden.
Eg syntest så tydeleg eg høyrde eit hjarte.
Endeleg skøyteis!